Arkeoloji Bilimleri Dergisi

Abstract

Archaeologists have continually added new techniques of scientific analysis and interpretation, but the processualist archaeology of Binford and Flannery in the 1960s proposed that the central task was to set prehistoric archaeology within an ecosystems (i.e., ecological, and evolutionary) context. Evolutionary theory has expanded and developed significantly, especially over the last two decades, especially in the areas of gene-culture co-evolution and cultural niche construction theory. This paper proposes that, by using the new and still developing cultural evolutionary frameworks, we can explain our archaeological observations – for example, of the Epipalaeolithic-Neolithic transformation. In this way archaeologists can not only understand the processes at work within the period of our own particular interest, but at the same time we can contribute to the better understanding of where our period of interest fits within the greater scheme of human cultural evolution.

​

Özet

Arkeologlar bilimsel analizlerine ve yorumlamalarına sürekli olarak yeni teknikler eklemektedir. Bu katkının en önemlilerinden biri 1960’larda Binford ve Flannery’nin Süreçsel Arkeoloji çizgisiyle önerdikleri prehistorik arkeolojiyi ekosistem (ekolojik ve evrimsel gibi) bağlamı içine dahil etmek olmuştu. Son 20 yılda evrimsel teori özellikle gen-kültürü, birlikte-evrim, kültürel niş inşa teorisi ile genişletilmiş ve geliştirilmiştir. Bu yazı, yeni ve halen gelişmekte olan evrimsel sistemleri kullanarak arkeolojik gözlemlerimizi açıklayabileceğimizi önermektedir, örneğin Epipaleolitik’ten Neolitik’e geçiş süreci gibi. Böylece arkeologlar olarak sadece üzerinde çalış- tığımız dönemi anlamakla kalmayıp, aynı zamanda ilgilendiğimiz dönemin insanın kültürel evrimine ilişkin şemanın neresine oturduğunun anlaşılmasına da katkı sunabiliriz.